Με Σλούκα ή χωρίς, με Καλάθη ή χωρίς...

Ο καλός σεφ πρώτα αποφασίζει το φαγητό που θέλει να μαγειρέψει, τον τρόπο που επιθυμεί να το παρουσιάσει και στη συνέχεια επιλέγει τα σωστά υλικά. Ακολουθώντας τον αντίθετο δρόμο προκύπτουν περιορισμοί, οι οποίοι στην πορεία θ΄ αλλοιώσουν με μαθηματική βεβαιότητα το αποτέλεσμα. Το ελληνικό μπάσκετ, σε συλλογικό επίπεδο, είναι πιο επιτυχημένο αναλογικά με τα έσοδα που έχει και τη Λίγκα που φιλοξενεί. Στην Τουρκία και τη Ρωσία τα ποσά που ξοδεύονται είναι αμύθητα και στην Ευρώπη μπορεί ο καθένας με μία απλή περιήγηση στο διαδίκτυο να δει τι πέτυχαν τα τελευταία χρόνια ΤΣΣΚΑ, Ούνικς, Κούμπαν, Εφές, Φενέρμπαχτσε και Γαλατασαράι, που όλες μαζί έχουν ξοδέψει δεκάδες δις σε επενδύσεις.

Η Ισπανία είναι μία διαφορετική περίπτωση, διότι διαθέτει ένα ευρύ σύνολο ανταγωνιστικών ομάδων, με σεταρισμένες ώρες προβολής του μπάσκετ από την τηλεόραση, η οποία καλοπληρώνει, και γεμάτα γήπεδα παντού. Η πεμπτουσία του προλόγου είναι πως λεφτά στο μπάσκετ δεν υπάρχουν, εξ ου και βρίσκει πρόσφορο έδαφος η FIBA, εσχάτως, να δελεάσει τα μεγάλα κλαμπ και να «χτυπήσει» την Ευρωλίγκα. Με αξίωμα τούτο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός πραγματοποιούν σειρά υπερβάσεων, κρατώντας τα επίπεδα των κοστολογίων τους ακόμη και στα υπάρχοντα ύψη, αν και η σχέση τους με τα του παρελθόντος είναι αποδεκτά μικρή!

Οι οικονομικοί περιορισμοί, επιπροσθέτως, δεν τους επιτρέπουν και λάθη… Στην περίπτωση των «ερυθρόλευκων», μετά τα επινίκια, αποτελεί η παραπάνω μία συζήτηση που μπορεί να γίνει εν καιρώ. Πώς μπορεί, δηλαδή, ο Πρωταθλητής Ελλάδας να επεκτείνει τη φετινή χρονιά με λογικό κόστος! Όσον αφορά το «τριφύλλι», η κατάσταση κρίνεται αρκετά πιο περίπλοκη. Κι αυτό διότι αναζητείται το πλάνο επάνω στο οποίο θα πορευτεί ο οργανισμός του Παναθηναϊκού από εδώ και πέρα. Στην ίδια ή και χειρότερη, ίσως, θέση βρέθηκε ο σύλλογος μετά τη φυγή του Ομπράντοβιτς το 2012: Δίχως προπονητή και με δύο παίκτες στο ρόστερ!

Ο Ολυμπιακός, παρά την ευρωπαϊκή ανέλιξη, δεν είχε βρεθεί σε ικανό επίπεδο να κοντράρει τον μεγάλο του αντίπαλο face to face κι έτσι χρειάστηκε να περάσουν τρεις σεζόν, ώστε να φανεί πώς το διάστημα που πέρασε η μία ομάδα προόδευε και η άλλη έφθινε. Για ένα σημαντικό τμήμα της προαναφερθείσας περιόδου ο Παναθηναϊκός πήγε με αυτόματο πιλότο, κατακτώντας τα πέντε από τα έξι τρόπαια που διεκδικήθηκαν. Στηρίχθηκε στη φανέλα, τις κούπες και στις αδυναμίες του ανταγωνιστή του κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι… Πιθανότατα και φέτος – αν δεν υπήρχαν οι μαζεμένες απουσίες των Παππά, Γκιστ, Μπατίστα – να ήταν άλλη η εξέλιξη των τελικών και οι ανορθογραφίες να καλύπτονταν.

Το ζήτημα, αυτή τη στιγμή, είναι να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να γίνει ξανά ελκυστικό προϊόν για τον φίλαθλό του πρωτίστως και μετέπειτα γι΄ αυτόν που αγαπά το μπάσκετ ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων. Η αναδόμηση πρέπει ν΄ αρχίσει από τη διοικητική νοοτροπία, η οποία επιβάλλεται να πάψει να είναι συγκρουσιακή και υπέρ το δέον αυθόρμητη. Δεν γίνεται να δημιουργεί αντιπάθειες από το πουθενά και να χαρίζει απλόχερα δικαιώματα αμφισβήτησης κοτζάμ Παναθηναϊκός! Στη συνέχεια επιβάλλεται να προσληφθεί ο προπονητής, ο οποίος θα μπορέσει να εμπνεύσει κόσμο και παίκτες στην επόμενη ημέρα.

Πού θα έχει προσωπικό κίνητρο εξέλιξης και καθιέρωσης, μα και κοινό σημείο επαφής με τη διοίκηση, χωρίς να σκέφτεται αυτή, για παράδειγμα, να τον αλλάξει Γενάρη μήνα και να μην το τολμά όπως στην περίπτωση Ιβάνοβιτς! Τα πρώτα κλειδιά επιτυχίας, ειδικά πριν από μία χρονιά που αλλιώς θ΄ αρχίσει κι αλλιώς θα συνεχιστεί με την ενσωμάτωση των βασικών Γκιστ (ενδεχομένως) και Παππά, είναι αυτά. Μετά έρχονται οι παίκτες που θα πλαισιώσουν τους Διαμαντίδη και Φώτση, οι οποίοι προετοιμάζονται για τις τελευταίες τους παραστάσεις στα παρκέ. Ένα κομμάτι είναι να εξελιχθεί ομαλά – και όχι όπως φέτος – η ελληνοποίηση του δυναμικού και η πλήρης εκμετάλλευση των «διαμαντιών» Παπαγιάννη (αν δεν φύγει για το Κολλέγιο), Χαραλαμπόπουλου, εν συνεχεία του Μποχωρίδη και των υπόλοιπων.

Διαμαντίδης δεύτερος δεν θα προκύψει έτσι, αλλά χρειάζεται ένας πυλώνας made in Greece που θα επωμιστεί την επόμενη ημέρα. Τελευταίο, αλλά όχι ελάσσονος σημασίας, είναι η επιλογή των Αμερικανών, οι οποίοι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ απογειώνουν ή περιορίζουν το εύρος δυνατοτήτων μίας ομάδας. Αφού γίνει όλη αυτή η προεργασία κι αφού ό,τι καλό κυκλοφορεί από ταλέντο στην αγορά (τύπου Βεζένκοφ) ενταχθεί, ακολουθεί το αλατοπίπερο περιπτώσεων παικτών που, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή θέσης ή συλλογικής προέλευσης, θα χρειαστεί να μπουν στην εξίσωση για το κάτι περισσότερο. Υπό αυτήν την έννοια και δίχως την πρόσληψη προπονητή ας έρθει στον Παναθηναϊκό ο Καλάθης, ο Σλούκας και ο… Λεμπρόν μαζί: Δεν πρόκειται τίποτε ν΄ αλλάξει ουσιαστικά!

Και, ok, ο πρώτος έχει φορέσει ξανά τα πράσινα… Ο Κώστας Σλούκας αποτελεί πολύτιμη μονάδα για κάθε ομάδα, αλλά υπό προϋποθέσεις αφού, πλέον, ψάχνει τον ρόλο του ηγέτη, επιχειρώντας ν΄ αποτινάξει αυτόν του πολύτιμου μα συμπληρωματικού. Στον σχεδιασμό του «τριφυλλιού» θα πρέπει να έχουν γίνει όλα τα προηγούμενα για να ενταχθεί σωστά ένας τέτοιος αθλητής και να γίνει πραγματικά χρήσιμος. Άρα το timing των πεπραγμένων της επομένης της απώλειας του τίτλου από τον Παναθηναϊκό, λήγει αυτόματα την οποιαδήποτε συζήτηση. Λάθος ο χρόνος της πρότασης και λάθος η αντιμετώπιση του Σλούκα, ο οποίος δεν συνεννοήθηκε καν με τον μάνατζέρ του πριν σχολιάσει δημόσια τα περί… αστείων. Ο Παναθηναϊκός, στην παρούσα φάση, «καίγεται» για άλλα πράγματα: Να κλείσει πληγές κι όχι ν΄ ανοίξει άλλες!

Follow @LGaraganis